De Maassilo aan de Maashaven krijgt een dakopbouw. Studio Bram van Grinsven ontwierp een skybar, de Elevator, die in oktober 2018 de eerste prijs won voor de ideeëncompetitie ‘Je kan het dak op!’ van de Maassilo die de Gemeente Rotterdam uitschreef. Op 6 maart 2019 wordt het ontwerp besproken in de commissie voor welstand in Rotterdam.
Skybar met uitzicht op skyline
Naast de nieuwe Now&Wow club, 40 meter boven de kade, kan je in de toekomst genieten van een drankje met uitzicht over de havens, Katendrecht en Kop van Zuid. Een glazen vloer die over de oude betonnen silomuren uitsteekt, laat de bezoekers zweven over de haven. Met de Elevator skybar zal de Maassilo toegankelijker worden voor een breder publiek. Het fenomale uitzicht over de havens en skyline blijft niet langer verborgen achter de zware betonnen muren, maar wordt een nieuwe publiekstrekker voor de Maassilo en Rotterdam.
Twee glazen skyboxen
De nieuwe opbouw bestaat uit twee skyboxen. De grote skybox heeft een overstek met glazen vloer en sluit aan op de nieuwe clubzaal binnen. Daarboven zweeft een tweede, kleinere opbouw met twee niveaus. Deze loftzaal heeft een 360 graden view over de stad, een hoog plafond en toegang tot het dakterras.
Elevator heeft een rauwe, industriële uitstraling, de bestaande betonnen vloer en muur van de silo steken af tegen zwart staal en glas. De lichtheid vormt een contrast met de zware betonbouw van het complex, maar sluit in ritme en vormgeving aan op het gebouw en de omgeving. Het ontwerp is geïnspireerd op de elevatorhuisjes en dakopbouwen die reeds bestaan op de Maassilo. De loft is een moderne tegenhanger van het elevatorhuis bovenop de meelfabriek Latenstein op Katendrecht. De overstek en constructie van de grote zaal is gebaseerd op de betonconstructie uit 1951 van Postma en Postma aan de Brielselaan.
Niet speels genoeg. 😉 Nee, even serieus: het ziet er goed uit. Nou wel graag de drang onderdrukken om het alsnog te verknallen door lelijke letters/logo’s (of zeemeeuwen en andere anekdotica) erop te zetten. Het is een Rotterdamse traditie (dak van het Witte Huis, Oostkant Willemswerf) om architectuur niet zichzelf te laten zijn en de architect en z’n creatie te respecteren, maar om dit uit commercieel oogpunt als blanco canvas/podium te misbruiken voor vermeende immer grotere belangen van de Hollandse koopmansgeest.